φαντάζομαι ένα σκοτεινό άδειο δωμάτιο
που το μόνο που έχει μέσα είναι
ένα πράσινο μικρό ξύλινο κομοδίνο με ένα μικρό, φθαρμένο
ξύλινο κουτάκι.
Ένα χρόνο, λοιπόν, παλεύεις να στριμώξεις
σε αυτό το μικρό κουτάκι ένα μάτσο συναισθήματα.
Τσαλακωμένα, μπερδεμένα συναισθήματα.
Ξαφνικά λοιπόν, έρχεται και σου τα χαλάει όλα.
Το ποιος το σκέφτεστε μόνοι σας.
Μ'αρέσει να φαντάζομαι λέξεις με μαύρα γράμματα.
Λέξεις όπως "μου λείπεις", "σ'αγαπάω", "μείνε."
Όλες βγαλμένες από το κουτί μου.
Τέλος πάντων, φαντάζομαι τον εαυτό μου στο πάτωμα
-όπως πάντα- και όλες αυτές οι λέξεις πεσμένες δίπλα μου
και εγώ να σκέφτομαι,
"Είναι απλώς λέξεις. Ανίσχυρες και ασήμαντες λέξεις.
Σωστά;
Πρέπει να είναι."
-Πάλεψες ποτέ για κάτι που ήταν δικό σου;
-Τι εννοείς;
-Γάμησε το. Γεια.
-Γιατί δεν μιλάς; Γιατί δεν λες αυτό που σκέφτεσαι;
Εμένα κοροϊδεύω, εσένα κοροϊδεύω,
τον κόσμο γύρω μου... δεν ξέρω.
Πάντως τα πάω σχετικά καλά,
μέχρι να τα βρω σκούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου