Προφανώς δεν έφταιγε μόνο εκείνη, έφταιγα και εγώ.
Δεν κατάλαβα πως άρχισε όλο αυτό,
δεν καταλάβαινα πως την παραμελούσα.
Όλοι το καταλάβαιναν, εκτός από εμένα.
-Δεν νιώθω καλά, κάνε κάτι.
Τι να κάνω, της έλεγα. Κάτσε λίγο εδώ και θα περάσει.
Μα δεν περνούσε. Και εμένα, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα.
Περνούσα πολύ ωραία με τους φίλους μου για να ασχοληθώ με ένα ακόμα
από τα άπειρα, ατελείωτα δράματά της.
Και μετά, γύρισα το κεφάλι μου και έφευγε χέρι χέρι με κάποιον άλλον.
Και μετά, χάθηκαν μέσα στον κόσμο για περίπου μισή ώρα.
Μάλλον, δεν είχα κανένα δικαίωμα να κάνω σκηνή, ούτε να ρωτήσω γιατί και πως.
Δεν είχα δικαίωμα πάνω σε τίποτα το οποίο αφορούσε εκείνη πια, μάλλον.
Μετά ζαλίστηκε και έγειρε στο σκαλοπάτι.
Την τράβηξα από το μπράτσο να την σηκώσω,
με κοίταξε με ένα βλέμμα κενό, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ.
Ήταν ένα βλέμμα που με έκανε να καταλάβω πως στον κόσμο της δεν υπήρχα πια.
-Δεν σε χρειάζομαι. Προσέχω μόνη μου τον εαυτό μου.
Από πότε; Από τις τόσες φορές που σε χρειάστηκα και εσύ δεν ήσουν εκεί.
Μετά από τόσα ξενύχτια, τόσα μεθύσια, τόσες σκέψεις.
Στ΄αλήθεια, πες μου τώρα, τι περίμενες;
Δεν χρειάζομαι κανέναν, ποτέ δεν χρειάστηκα κανέναν.
Όλο αυτό, εμείς, δεν ήταν αυτό που είμαι.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι περισσότερο από ικανή να μένω μόνη μου.
Για μένα, έχεις πεθάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου