Every line is about who I don't wanna write about anymore

 "Okay, we didn't work, and all 

memories to tell you the truth weren't good.

But sometimes, there were good times.

Love was good."

Παλιά συνήθιζα να γράφω συνέχεια.

Έγραφα τα ίδια και τα ίδια με διαφορετικό τρόπο,

με περισσότερη, ή λιγότερη αγάπη,

με αβάσταχτο ή ελεγχόμενο πόνο.

Σιγά σιγά, σταμάτησα.

Σταμάτησα να σκέφτομαι, να γράφω κάτι αληθινό,

να διαβάζω αυτά που έγραφα.

Σιγά σιγά, άρχισα να φοβάμαι να διαβάσω τα κείμενα μου.

Ήθελα, ήθελα τόσο πολύ να ξαναδιαβάσω αυτά που είχα γράψει 

αλλά σκεφτόμουν «ίσως κάποια άλλη φορά»

Κάθε γραμμή που διαβάζω μου θυμίζει εσένα.

Κάθε γράμμα που διαβάζω μου θυμίζει το λόγο που γράφτηκε.

Κάθε γραμμή και ένα φιλί, κάθε τίτλος και ένα ξενύχτι.

Έχω αρχίσει να ξεχνάω τις περισσότερες στιγμές-

ή έτσι νομίζω.

Διάβασα προχθές δυο κείμενα που είχα ξεχάσει πως

είχα γράψει κάποτε. Το κάποτε αυτό δεν απέχει και τόσο από το σήμερα.

Ένα κύμμα από συναισθήματα που είχα ξεχάσει ότι έχω,

εμφανίστηκε από το πουθενά.

Μπορεί ο έρωτας μας να ήταν μεγάλος, 

αλλά δεν ήταν ο σωστός.

Δεν χρειαζόμαστε παραμύθια, μπορούμε να φτιάξουμε και δικά μας.

Αλλά αν κάποιος πρίγκιπας μας περιμένει;

Είναι καιρός να απαγκιστρωθώ.

Είναι καιρός να σταματήσω να κυνηγάω πράγματα 

που δεν είναι δικά μου πια.

Πρέπει να σ' αφήσω. 

Θέλω να σ' αφήσω.