I’m all broken. They’ve broken me.
Είναι αργά και είμαι τόσο, μα τόσο, κουρασμένη.
Κουράστηκα απ΄ όλους.
Δεν σ’ αφήνουν, ρε, να ησυχάσεις.
Γιατί αν ησυχάσεις, θα σκεφτείς.
Και οι σκέψεις, ω, οι σκέψεις είναι άσχημο πράγμα.
Οι σκέψεις σου σε ξεσηκώνουν, βρίσκουν τον εαυτό που έκρυβες
για μέρες, μήνες, χρόνια.
Σκύβω ζαλισμένη να πιαστώ από κάπου.
Και εσύ εκεί.
Και είσαι τόσα χιλιόμετρα μακριά,
ούτε τον ίδιο αέρα δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε.
Που είναι ο αέρας;
Ποιος αέρας;
Πόρτες και παράθυρα παντού αλλά αυτά τα σιδερένια κρεβάτια
αυτά τα κρεβάτια με κρατάνε κάτω.
Και έγραψα ξανά για σένα, μα ήταν από ανάγκη.
Γράφω, από ανάγκη.
Αν δεν γράψω, θα τρελαθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου