Παραίσθηση

Ξημερώνει η μέρα, κοίτα πως αρχίζει να χαράζει.
Όλα αυτά τα χρώματα... και αυτό το απαλό ροζ τον ουρανό να διχάζει....
Έφυγε κ αυτή η νύχτα, μαζί της πετάς και 'συ μακρυά.
Μα δεν θ'αργήσει ·  θα ξανάρθει και θα σε φέρει κοντά.

Για δες που ακόμα ονειρεύομαι. Παραλίγο μες τ' όνειρο σου να χαθώ
Σηκώνομαι ·  ας τεντωθώ. Ο καφές μου πικρός και έξω απ' το παράθυρο, 
γκρίζος είναι ο ουρανός.
Αυτή η μέρα δεν περνά.


-και έτσι η νύχτα δεν θα ΄ρθει...
-ποια είσαι εσύ; που πας και γιατί τρέχεις;
-ξέρω, μακρυά της δεν αντέχεις.
-μην μου μιλάς. Θέλω απλώς να απέχεις...
-... απ' όσα ονειρεύτηκες κ μέσα βαθιά σου έχεις ; 
Τι έπαθες; Τι με κοιτάς; Πάντα ήξερα όσα στην καρδιά σου έχεις κρυμμένα


Έπεσε και πάλι η νύχτα, επιτέλους. 
Και εγώ ανεβαίνω ψηλά. Στο πιο ψηλό σημείο του κτιρίου.
Τι όμορφη είναι η Αθήνα στο σκοτάδι...
- Αυτό το τσιγάρο, σου καίει το χέρι. Μα εσύ ψηλά κοιτάς, να δεις
καθώς πέφτει ένα αστέρι...
- Ήρθες πάλι. Είσαι εδώ.
- Νομίζω θα 'πρεπε να φύγω. Εδώ έμεινα καιρό. Ποτέ σου μόνο δεν σ'αφήνω.
- Το ήξερες. Θ'αργούσα να γυρίσω. 
Κλειστά τα φώτα · και ο ρυθμός ν' ακούγεται τρομακτικός.
- Μην συνεχίζεις...
- Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω το ακίνητο σου βλέμμα 
κ' εγώ να σκέφτομαι μονάχα πως θα ζω χωρίς εσένα.
"Πρέπει να με αφήσεις πια να φύγω.." Ακούω την φωνή σου να μου λέει
και έτσι ρίχνω, τίτλους τέλους.


Δεν κατάλαβα ακόμα πως περάσανε τα χρόνια, ο ρυθμός αυτός,
θα παίζει στο μυαλό μου μέσα αιώνια.
Όσα έζησα μαζί σου, περνάνε μπροστά μου απ' την αρχή,
και ας νόμιζα πως τα χα φυλαγμένα στο βαθύτερο κελί.