Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

I don’t know who you are.


Τι έγινε πάλι; Που χάθηκες, ξεχάστηκες;
Φοράω τη μπλούζα σου για να κοιμηθώ το βράδυ, 
έχω την παραίσθηση πως μερικές φορές μυρίζει σαν εσένα.
Μπορεί όμως και να έχω ξεχάσει πως μυρίζεις πια
και απλώς να θέλω να πιστέψω πως αυτό που μυρίζω είναι η μυρωδιά σου.
Πως να κοιμηθώ άλλωστε τα βράδια που όλα είναι πιο σκοτεινά απ’ ότι θα έπρεπε;

Νιώθω μια γνώριμη μελαγχολία να με τυλίγει τις τελευταίες μέρες.
Μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα, όσο παράλογο και αν ακούγεται.
Δεν ξέρω ποιος είσαι πια, δεν ξέρω ποιος είμαι πια.
Ξέρω ποιο είναι το σωστό, ξέρω και ποιο είναι αυτό που θέλω
Κι όμως δεν θα διαλέξω τίποτα από τα δύο γιατί μου αρέσει αυτή η μαυρίλα.
Είμαι χαρούμενος άνθρωπος εγώ! Τα βλέπω όλα μαύρα.

Όταν ακούω αυτό το τραγούδι που δεν ξέρει κανείς εκτός από μένα,
Σκέφτομαι πως έχεις αλλάξει τα σεντόνια και τις μαξιλαροθήκες 
και έχει φύγει η μυρωδιά μου από το κρεβάτι σου.
Από το δέρμα σου όμως;
Σκέφτομαι κάποιον άλλον να κοιμάται στο μαξιλάρι μου, μα μου υποσχέθηκες.
Ήταν το δικό μου μαξιλάρι.
Πολλά πράγματα σου ήταν δικά μου μα τώρα είναι κάποιου άλλου, υποθέτω.

Σε έψαχνα παντού μα δεν σε έβρισκα πουθενά.
Σε έψαχνα στις παρέες μου, 
στα τσιγάρα που έσβηνα το ένα μετά το άλλο 
και στα ποτά που κατέβαζα τα βράδια που έβγαινα απ΄ το σπίτι 
αλλά εσύ δεν έβγαινες από το μυαλό μου.
Είναι τρελό όλο αυτό, το παραδέχτήκες και ‘συ 
μα τίποτα δεν κάναμε να το αλλάξουμε. 
Ίσως κάποια πράγματα απλώς να μην αλλάζουν.
Ίσως κάποια πράγματα να μην αλλάζουν ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου