Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη.

Δεν θέλω να μην κοιτάς άλλες, θέλω να κοιτάς εμένα 
και να βλέπεις αυτά που ζητάς. 
Δεν θέλω να με πληγώνεις, θέλω να ‘σαι αληθινός 
και να βλέπω στα μάτια σου την αλήθεια, που είδα στην αρχή. 
Δεν θέλω άλλο να μαντεύω, θέλω να μου μιλάς, για να σε καταλάβω. 
Δεν θέλω να με αλλάξεις, θέλω να γίνομαι καλύτερη δίπλα σου. 
Δεν θέλω να ‘σαι μαζί μου όλη την ώρα, θέλω όμως να είσαι εκεί, όταν σε έχω ανάγκη. 

Πρέπει να τα ξέρεις, πριν περάσει αυτό το "για τώρα".
"Θέλω να είμαι μαζί σου, τώρα" μου είπες...
Γιατί όταν τελειώνει ο χρόνος,
πώς καταλαβαίνεις ότι τελείωσε κάτι τόσο ισχυρό;
Έτσι..απο τη μια στιγμή στην άλλη,
εκεί που βούλιαζες στην άβυσσο του γλυκού 
αλλά αβάσταχτου πόνου που σου προκαλούσε 
με κάθε έκφραση του προσώπου του, 
ξαφνικά δε θα νιώθεις τίποτα; 
Ή θα σταματήσει να σε πιάνει ταχυπαλμία 
με το που μυρίζεις το άρωμα του; 
Και μετά τί;
Θα κοιμάσαι με ηρεμία τα βράδια; 
Πες μου, είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, έτσι…απο τη μια στιγμή στην άλλη;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου