He just stopped loving me.
I don't know what I did,
or what I didn't do.
He just...stopped.
Τις ελάχιστες φορές που τον έπαιρνε ο ύπνος σπίτι μου,
έμενα ξύπνια και τον κοιτούσα.
Δεν του το είπα ποτέ, μα μετρούσα τις ανάσες του,
πρόσεχα τις κινήσεις του, τον τρόπο που με αγγάλιαζε
μέσα στη ζαλάδα του ύπνου του.
Τι θ' απογίνει η αφή μου χωρίς εσένα, σκεφτόμουν.
Τι θα ακουμπάω αν όχι το δέρμα σου, τα μαλλιά σου;
Ύστερα, σηκωνόταν βιαστικα,
ντυνόταν πιο βιαστικά, μου έδινε ενα γρήγορο φιλί
και εξαφανιζόταν.
Ύστερα, όλα έδειχναν πως δεν υπήρξε ποτέ.
Όλα εκτός από την αναθεματισμένη μορφή του
που βίαζε το μυαλό μου.
Με τον καιρό, όλα έχαναν τη μαγεία τους.
Τα μάτια του θόλωσαν, δεν κοιτούσαν τα δικά μου όπως παλιά.
Κάναμε έρωτα λες και ήταν συνήθεια,
τρώγαμε και περπατούσαμε μαζί σαν από συνήθεια.
Κάποια φορά είχα γράψει κάπου:
«Δεν με νοιάζει αν θα ξυπνήσεις ένα πρωί
και δε θα μπορείς να θυμηθείς τι ήταν αυτό που σε έκανε να με ερωτευθείς.
Ούτε με νοιάζει το αν θα μπορώ να αναπνεύσω κάποια μέρα χωρίς εσένα.
Προς το παρόν, δεν μπορώ.
Γι' αυτό και θέλω να μ΄ αγαπάς σήμερα, γίνεται;
Και από αύριο, βλέπουμε.»
Μα, τι αφέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου