Αφιερωμένο στον άνθρωπο που με βοήθησε να αναπνεύσω.

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σα να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω,
το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου 'γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος...
Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος...

Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι;
Δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι,
και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη,
που 'σαι τώρα πια χαμένη,
εξαντλημένη ξοφλημένη,
αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένοιωσες,
τώρα πάλι να:
με τα τέρατα πως έμπλεξες
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις;
Η ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη.

Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό
στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων,
των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε τα μωρά υστερόβουλα,
κι όλα ανώφελα
κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως γίνονται: ανώδυνα,
αγάπησέ με,
σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με.

Σα σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου
όσα πίστευα κι όσα λάτρευα
για μένα απογειώθηκαν σαν σκόνη
κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα.
Δε μου πάγωσε το αίμα.

Βοήθησέ με
λιώσε το φεγγάρι μου καν' το βροχή και ξέπλυνέ με