Please tell me what we had was real.

Κεφάλαιο Δεύτερο.

Ονειροπολώ τον περισσότερο καιρό
καθώς η πραγματικότητα δεν με ικανοποιεί.
Είναι μέρες στραβές και άσχημες που μου φαίνεται
πως είσαι και εσύ ένα απο τα δημιουργήματα της φαντασίας μου.
Θα μπορούσες, όμως δεν είσαι.
Έτσι;

Το έχεις νιώσει ποτέ;
Ξέρεις, αυτό το συναίσθημα του οτι είσαι κάποιος άλλος
σε κάποιον άλλο κόσμο που τίποτα δεν έχει σημασία
εκτός απο εκείνα τα λίγα λεπτά που σε κοιτάει στα μάτια.
Αυτές οι ώρες είναι που μου φαίνονται σαν αποκύματα
τις φαντασίας μου και τα βράδυα που το φάντασμα σου
περιφέρεται γύρω μου και με βασανίζει.

Νομίζω πως αυτή τη φορά τα είπα όλα.
Πιστεύω πως δεν χρειάζομαι κάτι άλλο απο 'σενα
προς το παρόν.
Αντιο.