Life, oh.

Προσπαθώ να βάλω σε μια σωστή σειρά
τη σκέψη μου αυτή πάνω απο δυο εβδομάδες
και τίποτα.
Πήγα βόλτα μόνη μου, έκατσα σε ενα πάρκο,
ανέβηκα στο βουνό, και τίποτα απολύτως.
Μίλησα πριν κάτι μέρες με έναν φίλο όμως
και αυτό με έκανε σιγά σιγά να αναλύσω όλα αυτά
που πιστεύω για τους ανθρώπους.

Θεωρήστε με προκατηλειμένη και ανασφαλή αλλά,
ας το πάρουμε απόφαση,
Οι άνθρωποι φεύγουν.
Δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας, αλλά δεν πιστεύω
καθώς έχω δει πολλούς ανθρώπους, μεγαλύτερους,
να είναι δυστυχησμένοι γιατί νιώθουν μόνοι
και τους έχουν αφήσει πίσω.

Παλιότερα με ένοιαζε το αν θα με αφήσουν πίσω
αλλά πια δεν μου κάνει εντύπωση.
Ο καθένας με τον δρόμο του και εγώ με τον δικό μου.
Η Ντίνα λέει πως προσπαθώ πολύ το όλο πράγμα
με τα συναισθήματα αλλά πάντα είναι εκεί.
Ντάξει, το δουλεύω ακόμα.

-Η ευτυχία των ανθρώπων πηγάζει απο την
συναναστροφή τους με άλλους ανθρώπους.
Πάρ΄το απόφαση, δεν μπορείς να ζείς μόνη σου
μακρυά απο όλους και να είσαι αληθινά χαρούμενη.
Μπορείς να προσπαθήσεις όσο θέλεις, να δώσεις
τον καλύτερο σου εαυτό, αλλά χωρίς ανθρώπους γύρω σου
θα είσαι όσο κενή όσο η θέση που κρατάς ακόμα
μέσα σου σε περίπτωση που ξαναγυρίσει....

-Εντάξει Φίλιππε, κατάλαβα.
Χειμώνιασε, πως είσαι;
Έχω ηρεμήσει αρκετά εγώ.
Τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα εδώ.
Βαλτώνω.

-Σκέψου αυτά που σου είπα μικρή
και σταμάτα να αλλάζεις θέμα.
Απο εμάς θα κρυφτείς;
Καληνύχτα