Είναι που πάντα η αγάπη αργεί

Κεφάλαιο Πρώτο.

-Γεια.

-Γεια σου.

-Πως είσαι; Καλά φαίνεσαι.

-Σ’ ευχαριστώ. Είμαι εντάξει. Εσύ;

-Καλά και εγώ... Λοιπόν;

-Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν
στα σκουπίδια και είναι ευχαριστημένοι και
υπάρχουν και οι άνθρωποι που ποτέ τους 
δεν θα έψαχναν το οτιδήποτε στα σκουπίδια;

-Για πες. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά
που σε άκουσα να μιλάς.

-Την ευτυχία σου μπορείς να την βρεις οπουδήποτε. 
Σαν τη φράση που λέει πως τα σκουπίδια κάποιου
είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου.

Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι είσαι εδώ και δεν είσαι μόνος σου.

Κοίτα, όλο αυτό είναι κάτι που περίμενα πολλά χρόνια 
αλλά αρχίσαμε να γινόμαστε πολλοί 
και εμένα τα μαθηματικά μου είναι περιορισμένα. 
Δεν τα πάω καλά με αριθμούς μεγαλύτερους του δύο.

-Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλεις να πεις;

-Κάποτε για σένα ήμουν... το σκουπίδι σου-ας πούμε- 
και με πέταξες...
Με βρήκε κάποιος άλλος όμως και από σκουπίδι έγινα θησαυρός...

-Είσαι με άλλον; Αυτό μου λες;

-Σου λέω πως άργησες.

Δεν μπορώ να το χειριστώ σωστά όλο αυτό. 
Όσο ήμασταν κάτι που έπρεπε να τελειώσει  μόνο του,
ήταν όλα καλά. 
Δεν μπορώ να σε δω να φεύγεις οριστικά.

-Δεν με παρατάς  εσύ και οι μαλακίες σου;

Η αλήθεια είναι πως πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου
γιατί κάποιοι περισσότερο και κάποιοι λιγότερο, 
όλοι περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας.
Στη μοναξιά μας.

Εξαρτάται πως θα δεις τη μοναξιά σου... 
Αν θα τη δεις σαν εχθρό ή σαν τη καλύτερη σου φίλη.

Εκείνοι που την έχουν για εχθρό, πάντα βασανίζονται και 
προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους πως 
δεν είναι πραγματικά μόνοι και έτσι αφήνουν τη ζωή τους
να περάσει προσπαθώντας να κρατηθούν από πράγματα 
ή ανθρώπους που θα τους κάνουν να νιώσουν επαρκείς.

Εκείνοι όμως οι ελάχιστοι που καταφέρνουν 
και κάνουν τη μοναξιά φίλη τους, έχουν ηρεμία.

Γιατί όπως και να το κάνεις ένας ο εαυτός σου, 
μία και η μοναξιά σου,
πόσο μόνος είσαι στα αλήθεια;