-Πες μου πια τι θέλεις να κάνω! ΠΕΣ ΜΟΥ.
-Θα μου φωνάξεις κι όλας; Δεν με παρατάς λέω εγώ;
-Τι έχεις πάθει το τελευταίο διάστημα;
Όλο φεύγεις, μου λες να χωρίσουμε, φωνάζεις κι όμως γυρνάς.
Θέλεις να μου πεις και μένα τι γίνεται, για να ξέρω;
-Κουράστηκα. Αυτό έγινε.
Ξέρεις το συναίσθημα του ΔΕΝ- ΜΠΟΡΩ- ΑΛΛΟ;
Θέλω τόσο πολύ να φύγω και παρόλα αυτά πάντα γυρίζω πίσω γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω αν δεν είσαι γύρω μου.
Ή θέλω να σε σκοτώσω. Ναι, αν μπορούσα να σε σκοτώσω τη μια στιγμή και την άλλη να είσαι και πάλι ζωντανός, θα το έκανα.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Δεν μπορώ άλλο.
-Δεν μου τα είχες πει αυτά...
-Ναι, δεν έχεις μάτια, δεν βλέπεις.
Σήμερα, όταν ξαπλώσεις για να κοιμηθείς σκέψου τις στιγμές μας τον τελευταίο μήνα και όταν εντοπίσεις όλα τα σημάδια που σου έδειχναν πως κάτι δεν πάει καλά, έλα να με βρεις πάλι, αν και νομίζω πως θα ‘ναι πολύ αργά.
-Έλα να το προσπαθήσουμε...
-Κουράστηκα.
-Μάλιστα... και εκεί να υποθέσω σταμάτησε η κουβέντα.
-Όχι. Έχει και χειρότερο.
Της ζήτησα να προσπαθήσει να μου δώσει χρόνο για να τα φτιάξω όλα.
-Ωραία! Και τι είπε;
-« Άκουσε με. Αυτό είχα, αυτό έδωσα. Και αν αύριο μου ζητήσεις κι άλλα, πάλι αυτά θα είναι.»
Την έχω ακούσει να λέει αυτή τη φράση σε άλλους. Αυτό ήταν, τελείωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου