Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το είναι

Είναι νύχτα και δεν κάνει κρύο πια. Εκείνη φορούσε μια γκρι, ριχτή, αμάνικη μπλούζα και ήταν όμορφη. Ήταν ήρεμη και όμορφη.

Εγώ φορούσα ένα ξεβαμμένο jean και, το μαύρο, αγαπημένο της πουκάμισο.

Όμορφη νύχτα, γαλήνια.

Πολλοί τσακωμοί το τελευταίο διάστημα μα σήμερα καθόταν στη βεράντα με το ξύλινο τραπέζι και τις ξύλινες καρέκλες με το άσπρο, πάνινο ύφασμα. Είχε τα πόδια της πάνω στα κάγκελα και κοιτούσε τ’ αστέρια πίνοντας λευκό κρασί.

-Ήρθα. Έφερα sushi να φας. Πως είσαι;

-Ευχαριστώ, άφησε το στο τραπέζι. Σκέφτομαι, θυμάμαι.

-Να καθίσω να μου πεις;

-Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το είναι.

Μου έδωσε το ποτήρι, το γέμισα και κάθισα σιωπηλός δίπλα της, περιμένοντας.

-Θυμάσαι μήπως εκείνο το party ενός φίλου σου που είχαμε πάει; Είχες θυμώσει γιατί είχα πιεί και με είχες πάρει πιο ‘κει να μιλήσουμε. Μου είπες να φύγω μετά από λίγο.
Τι να φύγω μωρέ μαλάκα; Πάντα εγωιστής ήσουν! Δεν φταίω εγώ για τις γαμημένες σου ανασφάλειες. Το μόνο που ήθελα ήταν να πιώ και να σου πω πως χτυπάει η καρδιά μου κάθε φορά που βλέπω αυτά τα μάτια. Αυτά τα μάτια που με έχουν κάνει να σε θέλω τόσο, όσο τίποτε άλλο. Ήμαστε φίλοι μου απάντησες.

Σηκώθηκα από το τραπέζι με τα ποτά, κοίταξα γύρω μου. Όλοι χόρευαν σαν αγρίμια, μεθυσμένοι.

Μα που είναι η αγάπη; Που είναι η γαμημένη αγάπη;

Στα παραμύθια, ποιος θα μου πει ποιος είναι ο πρίγκιπας μου;

Σ’ αγαπάω. Πάντα σ’ αγαπούσα, σκέφτηκα, μα τώρα είναι αλλιώς. Σε θέλω δικό μου, μόνο δικό μου.

Άλλο βράδυ…

-Ήρθα να σε βρω εκείνο το βράδυ. Πέμπτη ήταν και ήσουν σπίτι. Σε κοιτούσα με παράπονο όμως και με θυμό. Άρχισα να φωνάζω πως ήσουν γελοίος, πως μου κατέστεψες τη σχέση, πως σε μισούσα.

Με εκμεταλλεύτηκες όταν εγώ χρειαζόμουν κάποιον δίπλα μου.

Με κοιτούσες βουβός, ξεθύμανα.

«Τελείωσες αγάπη μου;» μου είπες.

«Καλά, τίποτα δεν άκουσες από όσα είπα;»

«Άκουσα.»

«Τότε;»

«Θα είσαι στο παρελθόν μου μια ιστορία ακόμα για να λέω.» μου είπες, και ύστερα έφυγες.

-Τσακωνόμασταν όλη μέρα μα δεν έλεγες λέξη. Στο τέλος, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Σε ρώτησα ξεκάθαρα τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει και αν ήθελες να είμαστε μαζί. Είχε φτάσει δέκα η ώρα και εγώ ήμουν εξαντλημένη, μέσα μου, παρακαλούσα πως θα μου πεις ότι όλα είναι καλά.

Είπες πως κουράστηκες πια, πως δεν ήσουν τόσο σίγουρος για το αν είσαι ερωτευμένος, ούτε για το αν θέλεις να είμαστε μαζί.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω. Εσύ, που ποτέ δεν θα με πλήγωνες…

Ξαφνικά, θυμήθηκα όλες της φορές που μ’ έκανες να νιώθω δείγμα.
Εγώ φταίω. Εγώ σε άφησα να μου το κάνεις αυτό.

Κουράστηκες; Εγώ να δεις. Πάρε την καρδιά μου, πάτα την κάτω και μετά, φτύσε την. Μια κι έξω.

Μην με κάνεις κομμάτια κάθε φορά, δεν είμαι το παιχνίδι σου.

Σηκώθηκε ήρεμη πήρε το μπουκάλι και το φαγητό και κρύφτηκε στο παλιό δωμάτιο της.

Ευχαριστώ πολύ την Στεφανία Μπάρκα και τον William Ioannou για την συμμετοχή τους.