Γιατί θυμάμαι τη μέρα που μου πες πως δεν θυμάσαι.

Εκείνη τη μέρα;

Δεν θυμάσαι... Μάλιστα.

Δε θυμάσαι τότε που σε ρώτησα που είσαι και μου είπες με τον κολλητό σου, ούτε θυμάσαι πως ξέχασες να μου πεις ότι ήταν και η καργιόλα μαζί;

Πολλά πράγματα δε θυμάσαι τελευταία, να το κοιτάξεις.

Δυστυχώς όμως για σένα, εγώ θυμάμαι τα πάντα. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα κάθε φορά που μ’ έκανες να νιώθω δείγμα.

Όλα καλά, δεν πειράζει.

Ωραία μέρα η Κυριακή, περίεργη. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτήν.

Κάτι έχει αυτή η μέρα, μου θυμίζει καθαρή άσπρη μαλακή πετσέτα.

Μην ρωτήσεις γιατί, κάποια πράγματα είναι απλώς μέσα στο μυαλό σου, έμφυτα.

Με κάνει να σκέφτομαι πράγματα αυτή η μέρα όπως το πόσο μισώ αυτό το σπίτι που, για κάποιο περίεργο λόγο, κάνει το μυαλό μου να τρέχει με χίλια ή το πόσο πρέπει να χαλαρώσω γιατί όλα είναι σκατά.

Η ζωή είναι ένα αστείο, μα δε βλέπω να γελάς.

Δεν ανήκω πουθενά,  κοινή λογική πως σε κάνει πιο δυνατό ό,τι δεν σε σκοτώνει, είπαν οι ψυχοδράμα και όσο το ακούω τόσο πιο πολύ το ενστερνίζομαι.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη για το τελευταίο, βέβαια, καθώς ήμουν ανέκαθεν της άποψης πως ό,τι δεν σε σκοτώνει, σου βιάζει την ψυχή, σε κάνει περίεργο, αντικοινωνικό, μοναχικό, γεμάτο αποθυμένα και τρελό.

Θυμάμαι όλες τις μέρες που είπες πως δε θυμάσαι.

Δεν πειράζει ρε, όλα καλά.

Απλώς, είναι που βαρέθηκα τζάμπα εγώ να παιδεύομαι αγάπη για να νιώσεις, γιατί εγώ και έχω ξεχάσει πως είναι να είσαι ερωτευμένη και πως είναι να είσαι ερωτευμένος μαζί  μου.