You like your girls insane
Πάντα ασχολούμουν πολύ με το πως τα συναισθήματα φεύγουν ή αλλάζουν, γιατρέ.
Το έχετε προσέξει, υποθέτω.
Ποτέ δεν ασχολήθηκα με το λόγο για τον οποίο εμφανίζονται από το πουθενά.
Δεν μπορεί να φταίει το πρώτο φιλί μονάχα.... Πρέπει να είναι κάτι άλλο.
Ίσως είναι η μυρωδιά του άλλου, ίσως είναι τα μάτια του και ο τρόπος με τον οποίο σε κοιτάνε,
δεν ξέρω.
Της είπα ότι καταλαβαίνω τι νιώθει από τον τρόπο που με κοιτάει.
Με κοιτάει πάντα τόσο έντονα.
Εκείνη δεν το ξέρει, αλλά το ξέρω εγώ.
Όταν τη φίλησα, ήταν διαφορετικά από τις προηγούμενες φορές.
Ήταν δική μου. Έπρεπε να είναι δική μου.
Τα χέρια μου έκαναν βόλτες πάνω στο σώμα της, κρατούσα σφιχτά το πρόσωπο της,
τραβούσα τα μαλλιά της και εκείνη μου χαμογελούσε καθώς φιλιόμασταν.
Εννοώ, από που ήρθε όλο αυτό το πάθος;
Της είπα ακόμα πως την αγαπάω, πως άλλαξα και πως τώρα θα μείνω εδώ.
Όχι, γιατρέ, δεν ξέρω αν θα το κάνω. Εκείνη τη στιγμή όμως το εννοούσα.
Είναι χαρούμενη όταν κάθομαι και την ακούω να λέει τι σκέφτεται- και σκέφτεται τόσο πολύ που θα μπορούσε να μιλάει για μέρες.
Ένα χαμόγελο που έχει κάθε φορά που της λέω « Ναι, πες μου.», φωτίζεται ο κόσμος.
Γράφει, γράφει, όλη την ώρα γράφει και όλη την ώρα μιλά για τα πράγματα τα οποία θέλει να γράψει μα δεν το κάνει ποτέ.
Γιατί γράφεις; τη ρώτησα.
«Σου γράφω γιατί το ξέρω πως θα ξεχαστούν τούτες οι μέρες.
Δεν θέλω να ξεχαστούν τούτες οι μέρες, σ'αγαπώ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου