«Δεν φταίς εσύ, ειλικρινά.
Δεν είναι πως δεν με καλύπτεις ,
είναι που τίποτα δεν μου είναι αρκετό,
τίποτα δεν είναι σταθερό.
Οι εποχές αλλάζουν, όπως και οι άνθρωποι με τα συναισθήματά τους.
Οι αναμνήσεις φθείρονται, σκονίζονται και αργά ή γρήγορα ξεχνιούνται.
Εγώ όμως μένω πάντα σταθερή,
καθηλωμένη στο ίδιο πάντοτε σημείο, βλέπω τα πάντα γύρω μου
να χορεύουν σαν τρελλά σε ρυθμούς που δεν ακούω,
ρυθμούς που δε θα πιάσω ποτέ.
Χρειάζομαι τα χάπια μου για να κοιμηθώ χωρίς να δω
τους εφιάλτες που το πρωί δε θα θυμάμαι καθαρά
μα θα μου στοιχειώνουν το μυαλό για μέρες και μέρες.
Χρειάζομαι τα χάπια μου για να κοιμηθώ.»
Κάθε βράδυ, η ίδια ακριβώς ιστορία.
Εκείνη να εξηγεί και εγώ να κρατώ σφιχτά στο χέρι μου το κουτί.
Κάθε βράδυ, η ίδια ακριβώς ιστορία.
Εκείνη να παίρνει τα χάπια και εγώ να την σφίγγω στα χέρια μου
για να μη φύγει.
Δεν είχε σημασία πόσο σφιχτά την κρατούσα.
Έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου