Δεν είμαι καλά δεν σε ξέχασα και στην τελική,
πως να σε ξεχάσω; Αν σε χάσω μισός θα πεθάνω.
Ήρθες εδώ και κάθισες απέναντι μου.
Με κοίταξες στα μάτια με ένα βλέμα γεμάτο απέχθεια.
Ποιό είναι το πρόβλημα, σε ρώτησα.
«Τίποτα» μου απάντησες και άναψες τσιγάρο.
«Από πότε καπνίζεις εσύ;»
«Από τότε που τα γάμησες όλα. »
«Παρακαλώ;»
«Πως μπόρεσες; Πες μου πως.
Πως κατάφερες να διαγράψεις τις στιγμές μας και να φιλάς κάποιον άλλο;
Δεν σε καταλαβα ποτέ αλλά αυτό παραπάει.
Πως μπόρεσες να μας το κάνεις αυτό, πες μου.
Δεν εγκαταλείπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.»
«Συγγνώμη; Πως το έκανα εγώ αυτό;
Με ποιό δικαίωμα έρχεσαι εδώ και μου ζητάς εξηγήσεις;
Χωρίσαμε, δε χωρίσαμε; Και πολύ καιρό τώρα μάλιστα.
Εγώ το κομμάτι μου το έκανα, έκλαψα, ξέσπασα, έφτασα στον πάτο
και ακόμα πιο κάτω για εσένα και αυτά τα τέλεια πράσινα μάτια που κουβαλάς.
Και εσύ καθόσουν στατικός και με κοιτούσες να χάνομαι μέσα σου.
Τέλος ρε, μ’ ακούς ή να το φωνάξω;
Και μην τολμήσεις ξανά να πεις πως δεν πάλεψα για σένα.»
Τι κι αν πράσινα δεν είναι τα μάτια σου μοιάζουν κάπως,
πόσο θά ‘θελα αυτό να τανε το μοναδικό μου λάθος.
Μπας και βρω μια στιγμή γαλήνης σ’αυτό το μπουρδέλο που αποκαλείς χημεία,
την ίδια που με τόση ευκολία πίνεις.
Σου θυμίζει κάτι;
Εμένα μου θυμίζει πεταμένο παιχνίδι μετά από ξενύχτι σ’ ένα παρκάκι.
Και σύ που στο διάολο χάθηκες, νοστάλγησες, τρελάθηκες,
μου βρήκες την πλαστική μαλακία και τώρα τι, ε;
Χαλάρωσες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου