You grow me like an evergreen.

You're slipping slowly from my reach.

Listen to me ok, because I'm going to say this once and never, ever again.
I will never love anyone the way that I love you. Never.
You know that, and I know that, and I will die knowing that, ok?
But it just can never... it just can never, ever, forever be.
Do you understand? It just can never, ever, forever be.  

Καταλαβαίνω πως είναι λογικό να τρομάζεις και να θέλεις να απομακρυνθείς από μένα.
Ξέρω πως και συ καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό δεν είναι λογικό,
ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι.
Είμαστε δύο άτομα χαμένα το ένα μέσα στο άλλο.
Και είναι πολύ νωρίς γι' αυτά.
Φεύγεις και ξέρω οτι δεν το καταλαβαίνεις.
Αυτό είναι που μου τη δίνει πιο πολύ, ρε συ.
Γιατί είναι σαν να ξεχάστικες ξαφνικά.
Είναι σαν να με ξέχασες ξαφνικά.
Και θα με ξεχάσεις κάποια μέρα ξαφνικά.
Και ύστερα θα σε ξεχάσω και εγώ.
Ίσως να σε ξεχάσω πρώτη,
ίσως να ξεχάσω να μην συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου
που σε ξέχασε.

Είσαι καλύτερα τώρα που σε άφησα στην ησυχία σου;
Τώρα που ούτε και εγώ θέλω να είμαι μαζί σου;
Κοιμάσαι πιο ήσυχα τώρα;
Ό,τι και να κάνεις, να ξέρεις πως εγώ θα σ' αγαπάω πολύ.
Ξέρεις, σκέφτηκα πως αν δύο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί, θα είναι.
Ό,τι και να γίνει.



«Πέντε πλαστικά δάκτυλα σφύγγουν το λαιμό μου.
Τρελένομαι μέσα στ΄όνειρο το δικό μου
και των φίλων μου, με απανωτές νευρικές κρίσεις
υστερικά κλάματα, εμετούς από μεθύσια και αηδία
απόπειρες αυτοκτονίας και ανώφελες αποφάσεις
 για μια άλλη ζωή.
Ατελείωτη σειρά από βαρβιτουρικά
κρατάνε μια νοσηρή ισορροπία
ανάμεσα σε σένα και σε μένα.»