Ίσως τελικά να είμαι εγώ η ίδια ένας απαίσιος άνθρωπος.
Έχεις κάνει και σύ όμως αρκετά απαίσια πράγματα.
Μπράβο, λοιπόν, και στους δυό μας.
Απολύτως άξιοι της τύχης μας.
Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω πως σταμάτησες να μ' αγαπάς.
Συγχώρα με που ξέχασα να σ' αγαπάω.
Συγχώρα εσύ που αντέχεις γιατί εγώ έχω τελειώσει εδώ.
Νύχτες μαύρες, φώτα άσπρα, κόκκινα, μπλε, πράσινα,
τοίχοι βαμμένοι με συνθήματα
"Ψέμματα έλεγα, σ'αγαπάω τελικά " έλεγε ένας.
Κοντοστάθηκα, χαμογέλασα, δε σε σκέφτηκα και προχώρησα.
Τελικά μάλλον πάντα θα προχωράω. Μαζί σου ή όχι.
Ζητείτε κατάθληψη ή αλλιώς, χαρίζονται Χριστούγεννα.
Μπορεί και να σ' αγαπάω τελικά.
Μπορεί και να με αηδιάζεις.
Και αυτές τις καημένες τις πεταλούδες, τις άλεσε μάλλον το στομάχι μου.
Τι του κάνανε κι αυτές; Έρωτα ήθελαν να φέρουν μα δεν έκατσε.
Αυτές φταίνε; Εμείς φταίμε.
Φταίω εγώ και φταίς και σύ και φταίει το κενό που δημιούργησα μεταξύ μας.
Κουράστηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου