Ξυλοκαΐνη

"Six months ago, I was pleading for you to stay.

But you didn't.

Somedays, I miss you.

And I still love you too of course.

I guess I just don't like you anymore.

It happens."

Στο τέλος τέλος, κανείς δεν ξέρει πως είναι.
Γιατί ο καθένας πονάει μόνος του.
Τη χαρά τη μοιράζεσαι.
τον πόνο δεν μπορείς να τον μοιραστείς.

Μόνο αυτή η κοπέλα που με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη
ξέρει τι πέρασα, πως το πέρασα.
Μόνο εκείνη ξέρει πως έφτασα ως εδώ.
Μόνη μου.
Κάποιες νύχτες που πολεμούσα θυμάμαι τη μοναξιά μου,
έψαχνα να βγω από το κελί που έβαλα τον εαυτό μου,
έψαχνα τρόπους να ξεχάσω αυτά τα χέρια στο λαιμό μου,
αυτά τα βαρβιτουρικά ποιήματα να ουρλιάζουν στο κεφάλι μου,
τους εμετούς από αηδία και ξενέρα και ποτό.

Αν σου πω πως θυμάμαι πως έγιναν όλα αυτά, θα σου πω ψέμματα
και δε το θέλω.
Δεν θυμάμαι πως έφτασα μέχρι εδώ -
θυμάμαι όμως πως υπήρχαν και στιγμές που ήμουν χαρούμενη.
Όταν ήμουνα μικρή.
Μια στιγμή πριν φύγω τα γράφω όλα αυτά.
Το που πάω δεν το ξέρω, δεν ξέρω αν παίζει να με ξαναδείς.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Στα μάτια δεν κοιτιόμαστε πια.
Τελευταία, δεν είμαι καλά.
Οι μέρες δεν περνάνε, σου λέω έχω στο κεφάλι μου πολλά.
Δεν έχω που να πάω, δεν έχω που να πάω.