Πόσο θ'αντέξεις;

Είχα διαβάσει κάπου κάποιον κάποτε να λέει πως
αν σε ερωτευτεί ένας ποιητής, δεν θα πεθάνεις ποτέ.
γέλασα.

Σήμερα αποφάσισα να κοιτάξω τις φωτογραφίες μας,
να δω πόσα πράγματα έχουμε κάνει μαζί,
να προσπαθήσω να θυμηθώ γιατί σ' αγαπάω.
Τρια χρόνια τώρα σχεδόν γράφω για σένα, ξανά και ξανά.
Σβήνω στίχους για σένα και μετά καίω τα χαρτία.
Καλή κουβέντα κι αν έγραψα ποτέ, ούτε που τη θυμάμαι.

Διαβάσαμε χημεία, βάψαμε τα μαλλιά μου, πήγαμε κρυφά στο cinema,
μου φώναζες στη μέση του δρόμου
Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΡΕΕΕ. ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ.
Μαγειρέψαμε, φάγαμε, ξαπλώσαμε, είδαμε ταινίες,
τσακωθήκαμε, χτυπηθήκαμε, πήγαμε μαζί στο φροντηστίριο,
πήγαμε μαζί στα πάρτυ, πήγαμε χωριστά στα πάρτυ.
Ξυπνήσαμε μαζί και χωριστά,
κοιμόμασταν και πάλι έτσι.
Ήμουν εδώ πάντα και εδώ ήσουν και συ.

Τώρα υπάρχουν μόνο τσακωμοί, αναμνήσεις,
μπερδέματα και που και που μια αγκαλιά να τα διαγράφει όλα.
Αλλά δεν πειράζει, ρε.
Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ.


Στον καλύτερό μου φίλο.