Δεν έχω που να πάω.

There are ghost in these walls.

«Τα ξέρεις. Όλα τα ξέρεις.
Αλλά ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος,
πάντα ελπίζεις πως θα έχεις λίγο μονάχα χρόνο ακόμη.

Ξυπνούσα τα βράδια και πήγαινα στο δωμάτιο του
να δω αν αναπνέει.
Ύστερα επέστρεφα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα.
Ο άνθρωπός μου, ο δικός μου, ήταν ταλαιποριμένος
με πληγές στο άλλοτε περίφανο κορμί του.
Παρακαλούσα να πεθάνει, να ησυχάσει πια η ψυχή του.

Μα είμαι 80 χρονώ και έχασα τον άνθρωπό μου.
Είμαι 80 χρονώ και είμαι μόνη μου μ' αυτά τα ντουβάρια,
που ουριάζουν ιστορίες:
εδώ έτρεχε ο γιός μας, εδώ γελούσε η κόρη μας.

Κράτα γερά, κορίτσι μου, μας περιμένουν πολλές ακόμα μέρες.
Μόνο ο άνθρωπος δεν ξαναφτιάχνετε.
Χαμογέλα μου και όλα περνάνε.
Έτσι μου έλεγε όποτε έκανα να χάσω το δρόμο μου.
Και έπρεπε να τον χάσω, παιδί  μου, για να καταλάβω τι εννοούσε.
Γιατί, όταν τελειώνει μια ζωή, αυτή για την οποία ζούσες,
που να πάς;»