Αγαπημένε μου, εσύ, άνθρωπε απ΄όλους,
Σκεφτόμουν πολύ τελευταία. Σκεφτόμουν εσένα και σκεφτόμουν και εμένα.
Το παρελθόν σου είμαι εγώ μα, το παρελθόν μου είναι μεγάλο-
και πολλές φορές ασήκωτο, τόσο για μένα, όσο και για σένα.
Μα, απ΄όλους τους ανθρώπους μου, και όλες τις στιγμές μου,
εσύ είσαι το παν.
Εσύ.
Δεν ξέρω ακριβώς τι είσαι- ποιός θα μπορούσε να πει με σιγουριά;-
αλλά ό,τι και να ΄σαι, όπου και να 'σαι εγώ θα σ' αγαπώ.
Είναι δύσκολα για μένα, τελευταία.
Ανοίγω τα μάτια μου και είναι όλα καλά,
είμαι δυνατή, είμαι ήρεμη και είμαι ασφαλής,
μα λίγο πιο ύστερα συνειδητοποιώ πως είμαι μόνη.
Εσύ δεν είσαι πουθενά, κανείς δεν είναι πουθενά.
Δεν είναι ακριβώς στενοχώρια... Μελαγχολία πιο πολύ.
Πιο πολύ ασφυξία, ανάγκη, προσταγή.
Χρειάζομαι αέρα, στο διάολο το φως.
Δεν μπορώ τις ιστορίες μου να πω , όσο κι αν αναρωτιέσαι.
Έχω μεγάλο παρελθόν,
οι ιστορίες μου θα με κατασπαράξουν αν τις αφήσω στα χέρια σου,
αγαπημένε.
Αγαπημένε μου απ΄όλους τους ανθρώπους,
εγώ είμαι το παρελθόν σου και σ' αφήνω.
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου