I live in myself. And it's a rotting cage.

Τι να σου πω.
Τις μέρες μου τελευταία τις περνώ μόνη.
Δηλαδή, με κόσμο, αλλά μόνη. Καταλαβαίνεις.
Μου το χαν πει ότι θα συμβεί όταν είναι η ώρα
αλλά εγώ πίστευα ότι μπορώ να το χειριστώ.
Είναι δύσκολο να περιγράψω τις εικόνες,
είναι κάπως:

«Γειά. Καληνύχτα.»
Θόρυβος, τζάμια, η πόρτα ανοίγει,
με τραβάει έξω, με αφήνει κάτω.
Μετά φωνές και κλάματα, όλοι τρέχουν.
Γιατροί, αστυνομία, ασθενοφόρα,  πυροσβεστικά,
κάτι άνθρωποι μου ρίχνουν νερό
Ζαλάδα.
Που είσαι ;
Τι έγινε, ρε;
Είναι καλά;

Ε, αυτά.
Αλλά όταν περνάει ο καιρός, σταματάνε να ρωτάνε πως είσαι.
Γιατί, λογικά, είσαι καλά. Ή γιατί πρέπει να είσαι καλά.
Και η ζωή προχωράει για όλους τους άλλους, αλλά όχι για σένα.
Τι να σου πω, αυτά.
- Έλα εδώ. Θέλω να σε καταλάβω.
-Εγώ δε θέλω.
-Είμαι ένα κομμάτι σου εγώ.
-  Μα είμαι χίλια κομμάτια, τι μου λες;