Πυροτεχνήματα

Θολώνει η εικόνα που έχω μπροστά μου,
και ένιωσα πάλι πως ήρθες μέσα στα όνειρα μου.
Πότε επιτέλους θα μπορέσω να σ'αφήσω;
Ίσως ήρθε η ώρα και για μένα να ζήσω...

-Δεν σε κράτησα ποτέ μου... Έσυ δεν μ'άφησες να φύγω
-Ξέρεις δεν είναι εύκολο, ένα παιδί ήμουν μόνο.
-Λυπάμαι για όλον αυτόν τον πόνο...

Ένα φως, σε διώχνει απο κοντά μου. Και θυμώνω,
γιατί σπάνια σε βλέπω τώρα πια στα όνειρα μου.
Ο ουρανός γέμισε λάμψεις, χρώματα και φώτα και
με κάνει έστω και λίγο, να σε νιώθω όπως πρώτα.
"Τι θυμάσαι απο εκείνη την νύχτα;"
Σαν ν΄ ακούω τη φωνή σου σιγανά, να τρεμοπαίζει.


-Μα δεν κοιμάμαι. Ούτε κ' έχω πιεί.
Πως γίνεται ν' ακούω τη δικη σου την φωνή;
-Σκιά είμαι. Εμφανίζομαι τα βράδυα.
-Πάει, το χάνω το μυαλό μου. Μ' άσε με λίγο να χαθώ μες το όνειρο μου.
Που είσαι εδώ, και εδώ πάντα θα μένεις. Με μια αγγαλία πάντα να περιμένεις
Να τελειώσω απ'το σχολείο και να πάμε εκδρομή. Μα δεν μπορώ να θυμάμαι την
τελευταία σου στιγμή...
-Άσε, θα φύγω. Αλλιώς δεν σε βλέπω να την βγάζεις καθαρή.
Να προσέχεις μικρή...