To wake up afraid that you're going to live.

Όλα είναι φυσιολογικά.
Είσαι ένας μέτριος άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι.
Είσαι στα ανώτατα φυσιολογικά επίπεδα ευτυχίας,
όπως αρκετοί άλλοι
και ζεις μια ζωή όπως τη ζουν πολλοί άλλοι.
Μα ένα πρωί, ξυπνάς και είσαι διαφορετικός από όλους αυτούς.
Ένα πρωί ξυπνάς φοβούμενος πως θα ζήσεις.

Η θλιβερή αλήθεια είναι πως όσο και να μην το θες, ζεις.
Για την ακρίβεια, υπάρχεις.
Άκρως εγωιστικό, αλήθεια, θεωρείται να τα παρατήσεις όλα
και να προκαλέσεις αφάνταστο πόνο.
Αλλά μήπως είναι εξίσου εγωιστικό το να κρατάμε κάποιον δίπλα μας
που δεν θέλει να είναι εκεί;
Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Δεν ζεις. Απλά υπάρχεις.

Και κοιτάς το μέλλον, προσπαθείς τόσο πολύ.
Το επεξεργάζεσαι, το παιδεύεις..
Το πιάνεις στα δυό σου χέρια και το κοιτάς, το στριφογυρνάς..
Προσπαθείς τόσο πολύ να το φανταστείς όμορφο και χαρούμενο.
Αλλά ο ουρανός σου είναι μαύρος πια και τα αστέρια που ψάχνεις, σβήσαν.
Και συνεχίζεις να παίζεις το παιχνίδι  του ποιος είναι ο πιο εγωιστής.

Θα μου μιλήσεις;
Θα μου εξηγήσεις;
Για πρώτη σου φορά, θα με ακούσεις;
Η είμαι απλώς ένας τρελός που όλα μαύρα τα βλέπω;