You have me still because I'm breathing

Τι στο διάολο παίζει με τον γαμημένο μου εγκέφαλο;
Εντάξει, μπράβο μου!
Ομολογώ πως αυτή ήταν η πιο ελεύθερη
πρόταση που έχω γράψει.

Μιλήσαμε πριν δυο-τρεις μέρες για λίγο.
Όχι, δεν είπαμε τίποτα τυπικό.
Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ όσες φορές έχει
τύχει να μιλήσουμε δεν είπαμε κάτι που να δηλώνεται ως
"τυπικό".
Πάλι καλά.
Το σκέφτηκα να σε ρωτήσω πως είσαι αλλά δεν θα είχε κάποιο νόημα.
Δεν θέλω να ακούσω αυτό το κλασσικό "καλά είμαι, εσύ;"
που απαντάμε όλοι.

-Ξεφεύγεις από το θέμα όμως. Βασικά, έχεις κάποιο θέμα;
Εννοώ οι μπαρούφες που λες, έχουν κάποιο νόημα;
-Όχι δεν έχουν και σταμάτα.
-Μάλιστα, συνέχισε. Ακούμε.

Ήθελα πολύ να μιλήσουμε παραπάνω, να ακούσω τα νέα σου
να σου πω τα δικά μου, να συζητήσουμε κάποιες "δικές μας"
παλιές χαζές ιστορίες.
Αλλά - πως το λέει αυτή η παροιμία;- όταν κάνουν σχέδια οι άνθρωποι, γελάει ο θεός;!
Κάπως έτσι και με μας, πάλι.
Το προσπάθησα πάντως, δεν είχα και τίποτα να χάσω.
Ο Στάθης λέει να μην ξαναμιλήσω εγώ, " το παράκανα"
μάλλον δίκιο έχει.
Γενικά, όλοι δίκιο είχαν.
Χαμένη υπόθεση.
Αλλά τι να κάνεις; Έτσι είμαι εγώ.