Μια συζήτηση με το παρελθόν μου.

-Είσαι καλά;
-Σε μένα μιλάς;
-Εσένα κοιτάω νομίζω. Ωχ, αλιθορίζω;
-Χαχα, όχι όχι μην ανησυχείς. Απλώς, πάνε χρόνια απο την τελευταία φορά
που ενδιαφέρθηκες να δεις τι κάνω.
-Αλλάζουν οι άνθρωποι.
-Από πότε;
-Εσύ βλέπω καθόλου δεν άλλαξες, σωστά;
-Όχι, έχω αλλάξει εντυπωσιακά.
-Θέλω να σε ακούσω να μιλάς. Μου έλειψε.
-Κάποιος είναι μπερδεμένος...
-Παίζουμε; Αυτό το αστέρι είναι δικό μου!
-Έχασες γιατι εκείνο είναι δικό μου και είναι το πιο φωτεινό απ' όλα.

Σου έδειξα το αστέρι και γέλασες.
Γιατί γελάς; Είναι πιο φωτεινό απο το δικό σου.
-Το ξέρω. Είναι που πάντα χάνω.
-Θα σου περάσει. Πέσε για ύπνο και θα ξυπνήσεις μια χαρά.
Πάντα όλοι ξυπνούν μια χαρά.
Πάντα εγώ είμαι που κοιμάμαι περίεργη και ξυπνάω περίεργη.
Αλλά, με έχει συνηθίσει πλέον ο κόσμος και δεν ασχολείται ιδιέταιρα.
Πάλι καλά, βρήκα την ησυχία μου.

Μιλήσαμε αρκετά και όπως πάντα δεν κουραστηκα να σε ακούω
να μιλάς για τα πιο ασήμαντα πράγματα λες και ήταν τέρατα.
Αλλά σκεφτόμουν..
-Φαντάσου να ήσουν εγώ.
-Θα είχα τρελαθεί. Ποιός θα μπορούσε να αντέξει το να είναι εσύ;
Όχι. Όχι! Μην θυμώνεις, σε παρακαλώ.
Απλώς είσαι διαφορετική.
-Το 'χω και αυτό. Γιατί έφυγες; Ξέρεις, τότε. Γιατί έφυγες;
-Ήταν η πιο εύκολη λύση, μου φάνηκε καλό.
-Σου φάνηκε καλό...Μάλιστα.
Δεν μπορούσα καν να σε κοιτάξω στα μάτια. Η εύκολη λύση... Αχα.
-Γιατί κοιτάς αλλού;
-Γιατί "ήταν η πιο εύκολη λύση". Λες και δεν ήμουν τίποτα.
Λες και δεν είχε σημασία το πως θα νιώσω εγώ και το για πόσο θα το νιώσω.
Εσύ και ο μικρός, ηλίθιος, ανάπηρος εαυτούλης σου.
Είσαι μικρός. Είσαι πολύ μικρός.
Απορώ γιατί δέχτηκα να σε συναντήσω. Δεν αξίζεις ούτε ένα "γεία",
πόσο μάλλον μια δεύτερη ευκαιρία.
-Μην μιλάς έτσι... Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου κάποτε.
-Κάποτε... Κάποτε έκανα λάθος γιατί ήμουν μικρή.
Κάποτε σε εμπιστευόμουν. Δεν ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου.
Εγώ ήμουν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσες να έχεις και εσύ όταν
σκούριναν τα πράγματα, την έκανες.
-Συγγνώμη.
-"Παίζει συγχώρεση μα, πως αντικρίζεις ξανά κάποιον που πρόδωσες
ενώ σε είχε εμπιστευτεί τυφλά;"
-Μου λείπεις.
-Φυσικά σου λείπω και φυσικά σε πληγώνω με όσα λέω.
Γιατί είμαι εγώ μικρέ, και όχι κάποια άλλη.
Και το ξέρω πως δεν νιώθεις τίποτα πια γιατί είσαι μόνο
η σκιά αυτού που αγαπούσα.
Ίσως να φταίνε όλες οι άλλες. Ναι, ίσως να φταίνε εκείνες που δεν είναι εγώ.