Η Προσπάθεια

Σάββατο, 9/7/2011

Ειδωθήκαμε για πολλή ώρα μετά από ένα χρόνο και ένα απαίσιο καλοκαίρι.
Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη όταν και οι δύο είναι περίεργα, σωστά;
Ελπίζω να ήσουν και εσύ περίεργα.

- Να πάρω από τον καπνό σου;
- Ναι, πάρε.
Μου πέρασες τον καπνό και τα διάφορα και άραξες στη καρέκλα σου
όσο εγώ πάλευα να στρίψω το τσιγάρο.
-Μου το κολλάς σε παρακαλώ;
-Δώσε.
Πάρε.
Το πρώτο μας πάρε-δώσε μετά από πολύ καιρό.

Ήρθαμε σπίτι μου, το κάνανε επίτιδες οι άλλοι δύο.
Κάθισες απέναντι μου κάναμε πλάκα για τις καρέκλες και τις παλιές μας ιστορίες.
Ήρθαν και οι γονείς μου σιγά σιγά.
Πάντα λάτρευες την μαμά μου και πάντα σε λάτρευε και εκείνη ακόμα και όταν
της κατέστρεφες το σπίτι.
Πολύ χαλαρά ήταν όλα μέχρι που κοιταχτήκαμε στα μάτια.
Μου είχαν λείψει τα μάτια σου.
Ακόμα με κοιτάς όπως παλιά.
Μα κάθισα, σε κοίταξα στα μάτια και στοχάστηκα πως
τίποτα ποτέ δεν μένει ίδιο.