Και τι ζητάμε, ρε ζωή, στην τελική;
Έναν άνθρωπο να βαριόμαστε μαζί του τα απογεύματα της Παρασκευής.
Κάποιον να μας πει «κατέβα κάτω αλλιώς
θα βαράω τα κουδούνια και θα φωνάζω μέχρι
να ξυπνήσει η γειτονιά»
Άνθρωπο που θα κοιτάει τα μάτια μας
όταν μιλάει και όχι το πάτωμα ή τον τοίχο.
Τι σου ζητήσαμε, ρε άνθρωπε, στην τελική;
Να μας κοιτάς, να μας γελάς, να κάνουμε γκριμάτσες,
να σου παίρνουμε σοκολάτες.
Που είναι ο άνθρωπος, του οποίου τα τσιγάρα
θα ζητάμε στα περίπτερα αντί για τα δικά μας,
από λάθος;
Που είσαι, ρε άνθρωπε;
Εσύ.
Να μείνεις εδώ.
Να πονάς τις Κυριακές να μη
νιώθω μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου