Η αλήθεια είναι πως είχε τραβήξει πολλά εξαιτίας μου, δεν υπερέβαλλε.
Φυσικά και την αγαπούσα, απλώς μου πήρε κάποιον καιρό να το καταλάβω.
Πόσο ισχύει αυτό το "ποτέ δεν εκτιμάς κάτι παρά μόνο όταν σου λείπει"...
Ένα βράδυ είχα βγει και είχα γνωρίσει την Α. πανέμορφο κορίτσι, η αλήθεια είναι.
Έτσι, σιγά σιγά, άρχισα να απομακρύνομαι από εκείνη για να μπορώ να είμαι, φανερά πλέον, με την Α.
Πήγα σπίτι της μια μέρα γιατί με είχε καλέσει για ένα ποτό. Εγώ δεν ήθελα να πάω μα δεν μπορούσα συχνά να της πω όχι.
Το ένα ποτό έφερε το άλλο και αργότερα ήρθαν και τα κορμιά μας και γίνανε ένα.
Όταν ξύπνησα εκείνη κοιμόταν, έκανα να φύγω μα σηκώθηκε.
Δεν παραπονέθηκε. Με κατέβασε μέχρι κάτω.
-Γεια σου, και δεν χανόμαστε. Της είπα.
-Μην ορκίζεσαι...
Όλα αυτά περί έρωτα με την Α. μου φαίνονται τώρα ηλίθια.
Ένιωθα ελεύθερος χωρίς εκείνη, ένιωθα ασφάλεια, δεν μπορούσε να με αγγίξει, δεν μπορούσε να με πληγώσει.
Και ξαφνικά το κατάλαβα, ήμουν τελείως μόνος μου.
Χωρίς εκείνη, ήμουν τελείως μόνος μέσα στο πλήθος.
Άρχισα να ξαναπίνω, θα πρέπει να σας ενημερώσω υποθέτω.
Επίσης άρχισα να γράφω, να γράφω για τα μάτια της, για τον τρόπο που μιλούσε, που σκεφτόταν, που μ' ακουμπούσε και που με φιλούσε.
Το συνήθισα πια η αλήθεια είναι...
Αργά η γρήγορα, γιατρέ, ο χρόνος γίνεται φίλος κ΄ εχθρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου