Remember me when you shave your legs.

Πως ήταν η καθημερινότητα μου;

Φυσικά και θα σας πω.

Θυμάστε που σας είχα πει μια μέρα πως την έψαχνα σε όλο το σπίτι;

Ναι, εκείνη τη μέρα την είχα βρει να κρύβεται κάτω από το κρεβάτι.

Είχε ακουμπήσει το πρόσωπο της στο πάτωμα και κοίταγε το κενό κλαίγοντας,

ήσυχα πάντα για να μην την ακούσω.

Έσκυψα και ξάπλωσα και γώ στο πάτωμα κοιτώντας την.

Είχε τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου και τη ρώτησα τι δουλειά είχε στο πάτωμα.

Όχι, όχι, δεν πήρα την συνηθισμένη απάντηση.

"Φοβάμαι." μου είπε.

-Τι φοβάσαι, καρδιά μου;

-Φοβάμαι να μείνω μόνη μου.

-Άκουσε με, σε παρακαλώ, προσεκτικά.

Δεν είσαι μόνη σου. Δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη σου.

-Πες μου... είμαι τρελή;

-Δεν ξέρω.

-Μπορείς να με αφήσεις μόνη μου;

Μου ζήτησε νερό, και πήγα να της το φέρω.

Όταν γύρισα είχε σηκωθεί και γδυθεί. 

Ήθελε να κάνει ένα μπάνιο, είπε, να ηρεμήσει.

Μια ώρα πέρασε. Όχι δεν με παραξένεψε γιατί στην κατάσταση που ήταν πίστευα θα ήθελε να κάτσει κάτω από το νερό να σκεφτεί.

Μπήκα στο μπάνιο και ήταν στο πάτωμα γεμάτη αίματα.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Γιατί έδωσα αυτόν τον τίτλο στο βιβλίο μου; Επειδή ήταν κάτι δικό μας.

Όταν πια γύρισε σπίτι δεν την άφηνα καθόλου μόνη της, μέχρι και όταν ήθελε να ξυρίσει τα πόδια της, καθόμουν μαζί της στο μπάνιο.

Όταν ζωγράφιζε, όταν χόρευε και όταν κοιμόταν. 

Πολλές φορές αποζητούμε το θάνατο, απλώς είμαστε υπερβολικά δειλοί για να τον προκαλέσουμε.

Όταν όμως τον ζήσεις, τον δεις να στέκεται μπροστά σου, σκέφτεσαι

"Γιατί έτρεφα αυτές τις γαμημένες ιδέες μέσα στο κεφάλι μου;

Γιατί τις έτρεφα στο δικό της κεφάλι;"

Δεν έχει σημασία αν το έκανα ακούσια, γιατρέ.

Σημασία έχει ότι το έκανα.

Τελείωσε η ώρα μου, απ΄ ότι βλέπω.

Σκεφτείτε εάν πιστεύετε πως το έκανα επίτηδες και πείτε μου την άποψη σας την επόμενη φορά.

Καλησπέρα.