Το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή, μου είπε, είναι να αγαπάς και να σ’ αγαπούν.
Και ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε στα μάτια τις νύχτες που δεν την έπιανε ο ύπνος, ήταν ακόμη και τα βιαστικά χαμόγελα της που μου χάριζε όποτε την κοιτούσα όσο έκανε δουλειές, αυτό το κάτι που με έκανε να πιστεύω πως μ’ αγαπούσε και πως ήταν δική μου για πάντα.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται, έμαθα.
Οι νύχτες του Δεκέμβρη είναι οι πιο όμορφες νύχτες του χρόνου για μένα γιατί είναι τόσο μελαγχολικές και τρυφερές αφού όλοι έχουν αρχίσει τις ετοιμασίες και τα στολίσματα για τα Χριστούγεννα οπότε όλοι οι δρόμοι και τα σπίτια έχουν πολύχρωμα, χαρούμενα φωτάκια που μου κρατούν παρέα όταν περπατάω μόνος μου.
Πέρασε ο χειμώνας και μπήκε η άνοιξη. Εσένα μου θυμιζει η άνοιξη.
Τις μυρωδιές σου, το χαμόγελο σου, τα μαλλιά σου, τα χείλη σου. Όλα είναι δικά μου.
Όλα ήταν δικά μου...
Όταν βγάλεις καρδιά, μου είπε, τα ξαναλέμε. Και έκλεισε την πόρτα πίσω της με βρόντο.
Στο βρόντο πάνε όλα, στο διάολο και σύ και αυτά.
Εσύ καρδούλα μου γιατί; Τι φταίς εσύ; Εγώ φταίω για όλα...
Εγώ που ζω μες το κεφάλι σου, ρουφώ ζωή απ’ τη ζωή σου και αφηγούμαι τις ιστορίες μας όπως θα έπρεπε να είναι.
Όσα αφηγούμαι, όλα αυτά στα οποία αναφέρομαι είναι δικές σου αναμνήσεις, δικά σου συναισθήματα που εσύ η ίδια φύτεψες στο μυαλό μου και άφησες να ριζόσουν.
Μια βόλτα στο κέντρο, λίγα λεπτά κάτω απο την Ακρόπολη το βράδυ και η αγαπημένη σου θεατρική παράσταση, και ακόμα δεν είναι αρκετά.
Είναι δύσκολοι καιροί για την αγάπη, τι ψάχνεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου