Νάρκης άλγους δοκιμή.

(Ξέρεις) όλοι μιλάνε σε τραγούδια και σε βιβλία,
σε ταινίες και σε θεατρικές παραστάσεις για το πόσο
πολύ πονάει η απώλεια.
Πόσο πονάει όταν ο έρωτας φεύγει και δεν ξέρεις τι να κάνεις με όσα έμειναν.
Πόσο πονάει όταν ένας φίλος, σταματά να είναι φίλος και
γίνεται κάποιος που κάποτε ήξερες- αν είσαι τυχερός-
ή κάποιος τον οποίο βλέπεις πια και σε πιάνει ναυτία.
Ή πόσο πονάει όταν αυτός που αγαπάς,
όποιος και νά' ναι , ό,τι και νά ναι,πεθαίνει.
Ξέρεις, τη μια στιγμή είναι εκεί και την άλλη δεν είναι πια.

Όταν δεν χαμογελάς, λοιπόν, να θυμάσαι πόσο σε λατρεύω.
Και να μην με ξεχάσεις όσες στιγμές και αν περάσουν.
Μπορεί να μην τα καταφέραμε καλά,
και ίσως οι περισσότερες αναμνήσεις να είναι άσχημες και να πονάνε.
Αλλά περάσαμε καλά.
Σ' αγαπούσα και μου έκοβες την ανάσα.

Γράφω και ξαναγράφω προσπαθώντας να ναρκώσω τον πόνο,
να παγώσω την νοσταλγία, να σταματήσω την αρρώστια.
Ο Κ.Π.Καβάφης είχε πει πως η Τέχνη της Ποιήσεως διώχνει την μελαγχολία.
Ας ελπίσουμε πως δεν είχε άδικο.