Αγάπα ρε, με όλη σου την καρδιά.

Ή τουλάχιστον όση σου έχει απομείνει.

Εντάξει, ο έρωτας σου παίρνει την ανάσα,
σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια, σου κόβει την όρεξη
σου τρώει τα σωθικά και μετά σε αφήνει ανάπηρο
με μία - σχετικά - σακατεμένη καρδιά.
Σχετικά καρδιά εννοώ.

Πολύ μεγάλο βάσανο το να είσαι ερωτευμένος.
Όλη αυτή η αγωνία, τα συναισθήματα που δεν ξέρεις
πως να διαχειριστείς και
όταν μάθεις πια τον τρόπο, ο έρωτας έχει τελειώσει.
Και μετά κάθεσαι και γράφεις, γράφεις, γράφεις.
Γράφεις όσα ήθελες να πεις, όσα ήθελες να πει,
όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς.
Το θέμα είναι, δε θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς.

Το δέχομαι, ίσως να πίστεψες υπερβολικά σε όλο αυτό.
Μπορεί και να μην άξιζε
ή και να άξιζε
απλώς να μην το άντεξες.
Συμβαίνουν αυτά.

Κάποιος μια φορά μου είχε πει «Αν σ' αγαπάνε,  να μάθουν να το λένε.
Και αν δε στο πουν, να μάθεις να φεύγεις.»
Εμπειρία, λέει, είναι αυτό που παίρνεις,
όταν δεν παίρνεις αυτό που ήθελες να πάρεις.
Πονάει, λένε, η εμπειρία.
Ναι, δεν μπορώ να πω ότι στην αρχή πήγα καλά.
Μπορώ να πω με σιγουρία όμως ότι μετά βελτιώθηκα.
Υποθέτω.