το θεωρείς εντελώς φυσιολογικό.
Ναι, το ξέρω πως δεν είναι αλλά όλοι έχουμε κακές συνήθιες.
Καθόμουν εχθές, που λές αγαπητέ μου εαυτέ, στο δωμάτιο μου το βράδυ
και όλα μου φταίγανε.
Το πάπλωμα ήταν πολύ ζεστό, χωρίς το πάπλωμα έκανε κρύο, κάποιος έκανε θόρυβο στο δρόμο
και έπρεπε κάπως να στο εξηγήσω χωρίς να σε πληγώσω.
Αλλά πως να σου εξηγήσω τα ανεξήγητα;!
Αφού το ξέρεις, δεν νιώθω. Γιατί μπλέκεις μαζί μου;
Tέλος πάντων, ράκος ξύπνησα. Μαλλιά να πετάνε απο 'δώ και απο 'κεί,
το ipod να παίζει το ίδιο χθεσινό τραγούδι και το στόμα μου να βρωμάει απο το ποτό εχθές.
Δεν θα πλησιάσω τον καθρέφτη για μέρες. Όπως όλοι ξέρετε, ο εαυτός μου ούτε να με φτύσει.
-Καλά, δεν κουράστηκες;
-Τι είσαι εσύ πάλι;
-Δεν είπε κανείς οτι για να μιλάς με τον εαυτό σου πρέπει να είσαι μπροστά απο το καθρέφτη.
-Δεν ακούγεσαι σαν τον εαυτό μου. Τι είσαι;
-Εγώ είμαι η μοναξία σου. Και σε ξέρω καλύτερα απο τον εαυτό σου.
-Ναι, λογικό. Τον εαυτό μου τον έχω χάσει. Εσύ πάντα εδώ. Απο παιδί σε θυμάμαι.
-Μην φανταστείς πως θα έχεις κανέναν άλλο δίπλα σου ποτε.
-Ήλπιζα πως όταν μεγάλωνα, θα έβρισκα κάποιον και θα σε έδιωχνα.
-Δεν θα βρείς ποτέ σου κανένα, μην ελπίζεις. Σε αυτή τη ζωή, οι άνθρωποι σαν εσένα είναι πάντα μόνοι.
-Αυτός νοιάζεται.
-Θα βαρεθεί.
-Τόσο απλά;
-Τόσο απλά. Άντε ντύσου τώρα, φάε και τίποτα γιατί στο νοσοκομείο σε βλέπω.
Και μην κάνεις καμιά βλακεία.
-Οχι, προσπαθώ να το κόψω γιατί οι καρποί μου είναι κομμάτια.
Τα αγαπάω τα σημάδια μου.
-Τα σημάδεια σου είναι ό,τι θα σου μείνει για να σου θυμίζει οτι είσαι δυνατή.
Αυτά, και εγώ.
Φόρα το χαμογελό σου. Καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου