Untitled

-Συγκεντρώσου.
-Το παλεύω.

Το παλεύω απο χθές. Τρώγομαι με τα ρούχα μου.
Δεν είμαι καλά, πάλι. Κουράστηκα, πάλι. Ψάχνω τρόπο να ξεφύγω, πάλι.
-Τι θα γίνει; Απο εκεί που σε έπιανε μια φορά το χρόνο θα σε πιάνει
πολλές φορές το μήνα;
-Άσε με μωρέ να τα βγάλω απο μέσα μου.
Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι, θυμάσαι τη μέρα που πέθανε;
-Τη θυμάμαι. Θέλεις να αλλάξουμε θέμα;
-Θέλω για μία φορά να κάτσεις και να με ακούσεις.
Γι' αυτό δεν με ακούνε οι άλλοι. Αν δεν με ακούσεις εσύ, δηλαδή εγώ, τι περιμένω;
-Σ' ακούω...
-Θυμάμαι ακόμα τον αδερφό μου να με ξυπνάει το βράδυ επειδή ούρλιαζα απο τους εφιάλτες.
Θυμάμαι ακόμα να φαίνονται τα κόκαλα μου απο την αφαγία. Θυμάμαι τα μάτια μου πρησμένα
και τα χείλη μου κλειστά.
-Δεν ξέρω τι να σου πω...
-Μην ανχώνεσαι, κανείς δεν ξέρει. Τον αγαπούσα πολύ. Ίσως γι' αυτό δεν μπορώ να αγαπήσω κανένα τώρα.
Είναι τρομαχτικό το συναίσθημα του φόβου της απώλειας.
-Τι κοιτάς εκεί; Εδώ είμαι.
-Δεν μιλάω μόνο σε σένα, μιλάω και σ'αυτό τον καθρέφτη.
-Γιατί;!
-Μου τον πήραν δώρο απο ένα παλιατζίδικο, δεν είναι υπέροχος;
Φαντάσου πόσους ανθρώπους έχει δει...
-Είναι απλά ένας καθρέφτης.
-Είναι ένας παλιός καθρέφτης, έχει ακούσει πράγματα απο τους έμψυχους.
Ιστορίες για χαμένους, ιστορίες για πληγωμένους και ιστορίες για ανθρώπους που δεν νίωθουν τίποτα πια.
Αυτό ήταν για σήμερα. Πάνω που βρίκα τον ειρμό, μου τέλειωσαν οι λέξεις.