Συζητώντας με μένα.

-Λες να γίνει τίποτα;
-Μπα, όχι δεν πιστεύω. Τόσο ξεφτίλα;
-Ναι, γιατί όχι; Οι άνθρωποι σάπιοι είναι.
-Όχι. Οι συγκεκριμένοι ήταν πάντα σάπιοι
-Εγώ είμαι δύο.
-Και 'γώ, δύο είμαι.
-Άρα, είμαστε πολλοί.
Όσο ποιο πολλοί, τόσο πιο πολλή σαπίλα.
-Μην μιλάς έτσι για μας!
-Ναι! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα.
-Όχι, όχι και πάλι όχι. Μην μπλέκεσαι εσύ.
Αυτό είναι μεταξύ εμένα και του εαυτού μου.
-Μα εγώ είμαι ο εαυτός του εαυτού σου.
-Εντάξει, φύγε τώρα.
-Μίλα καλύτερα.
-Αυτό είναι, και εάν σου αρέσει. Δεν μπορώ τη φασαρία
και αν αρχίσουμε να μιλάμε όλοι μαζί, θα εκνευριστώ.
-Ευέξαπτη.
-ΑΠΛΩΣ ΦΥΓΕ.
-Χριστίνα!
-ΤΙ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ;
-Φώναξες, ξέσπασες, ηρέμησε τώρα.
-Μάλιστα. Είναι που δύο εγώ, δύο εσύ, μαζευτήκαμε πολλοί και μπλέξαμε τα μπούτια μας.

Αυτό συμβαίνει όταν πεθαίνει το παιδί που έχω μέσα μου,
Γίνομαι ο εαυτός μου που φοβάμαι.
Παραιτούμαι.
Μπορείτε να φωνάξετε κάποιον άλλον να κάνει τη ζωή μου.
Πίνω στην υγειά μου, στην απόσυρση μου.
Βγάλτε καινούριο μοντέλο με τα χαρακτιριστικά μου,
λιγότερο ελαττοματικό.
Θα πίνω μέχρι να τα χαλάσω τα σωθικά μου.
Μην μιλάς.
Αυτό είχα, αυτό έδωσα.

Και αν αύριο μου ζητήσεις κι άλλο,
πάλι αυτό θα είναι.

Το προϊόν σας κύριοι, έληξε.
Χάλασα, σάπισα.
Αντίο.