You can have it all, my empire of dirt.

Παρατήρησα λοιπόν, πως όσους καινούργιους φίλους και αν έχεις
όσο καλοί και αν είναι, όταν θυμάσαι κάτι ή νιώθεις κάτι παλιό,
πάντα -και εννοώ πάντα- τρέχεις πίσω στους παλιούς.

Το θέμα τέλος πάντων, είναι πως είμαι περίεργα πάλι.
Είμαι περίεργα και δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας
εκτός από ελάχιστα άτομα.
Και φυσικά, έτρεξα πίσω στο παρελθόν μου.

-Το ξέρω πως το μέλλον μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό,
αλλά δεν μπορείς απλά να τρέχεις πίσω στο παρελθόν επειδή
σου φαίνεται οικείο.
-Ναι αλλά είναι δελεαστικό.
-Μπορεί να είναι, αλλά δεν είναι σωστό.
Καταλαβαίνεις;
-Καταλαβαίνω.
-Ψάχνω τι να σου πω. Το να είσαι περίεργα επηρεάζει και τους δυο μας.
-Προφανώς και επηρεάζει και τους δυο μας. Αφού εγώ είμαι εσύ.
-Πρώτη φορά που το ακούω από το στόμα σου.
-Δεν γαμιέται.
-Έχει κάποιο νόημα αυτό;
-Μπα, κανένα. Απλώς το να γράφω με κάνει να νιώθω καλύτερα
Πρέπει να βρω κανονικούς φίλους.
-Γιατί; Αφού έχεις εμένα
-Δεν υπάρχεις.
-Όσο μιλώ και μου μιλάς, σημαίνει ότι υπάρχω.

Πάω να κάνω μπάνιο. Κουράστηκα να σου μιλάω.
Κουράστηκα να εξηγώ.
Ας μείνουν όλα στο κεφάλι μου. Έτσι και αλλιώς, δεν έχουν κανένα νόημα
τα λόγια μου έξω από αυτό.